17 "Sześć czy dziewięć?"

Wiem, trochę nie nie było, ale w ramach rekompensaty - i z okazji Mikołajków - mam dla was ten całkiem długaśny rozdział ;). Mam nadzieję, że wam się spodoba i, nie przedłużając, miłego czytania :D (uwaga, bo są +18 ^^. I wstawiam na szybko, jeszcze bez bety, więc z góry przepraszam za błędy).

            – I wtedy on... Och – Natsu urwał anegdotę w połowie.

– Co jest?

– Chyba dojeżdżamy do Oak.

– Już?! – zdziwiła się Lucy, spoglądając w okno autobusu. Z początku nie dostrzegała niczego prócz ciemności, lecz po chwili jej oczom ukazał się tlący w oddali miraż miejskich świateł, oznaczających cywilizację, a nie tylko pola i lasy, które mijali przez... Zerknęła na swojego smartfona i w zaskoczeniu uniosła brwi. Jechali już przeszło dwie godziny. – Jak ten czas szybko leci!

– Bo spędzasz go w dobrym towarzystwie. Najlepszym – zaśmiał się Natsu, wskazując na siebie. Przyglądając się rozbawionej dziewczynie, która wywróciła oczami, zaczesał jej kosmyki włosów za ucho. Wyczuł, że nieznacznie się spięła, co tylko wywołało u niego szerszy, bardziej zadziorny uśmiech. Przysunął się bliżej siedzenia dziewczyny. – Później mi za to podziękujesz, gwiazdeczko.

– To ty powinieneś być mi wdzięczny za towarzystwo – odgryzła się, ponownie odwracając głowę w stronę okna. Byle tylko nie widział zawstydzenia, które rozpaliło jej policzki.

Nastała między nimi krótka cisza. Chyba pierwsza od chwili, gdy usiedli w autobusie. Dotąd rozmawiali nieustannie. Zupełnie, jak przy ich telefonicznych, kilkugodzinnych debatach, przypominających zabawną, niekończącą się opowieść – z tą różnicą, że teraz miała Dragneela przy sobie. Mogła bezkarnie zerkać na jego roześmianą twarz, wpatrujące się w nią zielone oczy, czuć obejmujące ją ramię mężczyzny. Mogła być z nim – a tego żadna rozmowa na odległość nie była w stanie zastąpić.

– Zapomniałem ci powiedzieć! – wypalił nagle Natsu. – Pamiętasz mojego kumpla, Graya? Tego barmana z Blue Pegasus?

– Tak... – odparła ze zwątpieniem, niepewnie zerkając w stronę Dragneela. – A co?

– To spoko, nie będę musiał ci przedstawiać pana młodego. Będzie na nas czekać na dworcu.

– No ty chyba żartujesz... Żartujesz, prawda?!

W odpowiedzi Natsu posłał jej swój firmowy, zawadiacki uśmiech. Niestety po tym, czego Lucy właśnie się dowiedziała, wyszczerzona od ucha do ucha gęba Dragneela nieco straciła na swoim uroku. Co prawda zadziałała, choć w kilku procentach mniej niż zazwyczaj.

– Specjalnie mi tego nie powiedziałeś? – warknęła wzburzona, próbując ochłonąć.

– A gdybym ci powiedział, przyjechałabyś tu ze mną?

– Raczej nie.

– No to masz odpowiedź. Zobaczysz, jeszcze kiedyś będziemy się z tego śmiać – stwierdził z chwilą, gdy autobus zatrzymał się na końcowym przystanku.

– Wątpię – furknęła Lucy. Była zła, ale co miała zrobić? Przecież nie cofnie się teraz do Magnolii.

Wzdychając ciężko, dołączyła do Natsu i reszty pasażerów, którzy sięgali po swoje walizki i krok za krokiem zmierzali do wyjścia z pojazdu. 

Kiedy prowadził Lucy za rękę na pobliski parking, miał pewne obiekcje. Zaczął się zastanawiać, czy dobrze zrobił, nie mówiąc wcześniej dziewczynie, na czyj ślub się wybierają. W końcu ostatnie spotkanie Lucy i Graya raczej nie należało do miłych wspomnień – z pewnością nie dla niej. Dotąd liczył na fakt, że skoro wybaczyła jemu, to dlaczego miałaby nie odpuścić Grayowi. Dopiero teraz zaczął zdawać sobie sprawę, że nie postąpił wobec niej zbyt fair.

Obawy Dragneela przybrały na sile, kiedy na widok Graya dziewczyna raptownie się zatrzymała. Fulbuster wysiadając ze swojego granatowego Forda Focus chyba także dostrzegł zmieszanie Heartfilii i z niezręczności podrapał się po potylicy. Po chwili zwątpienia niespiesznie wyszedł im na spotkanie. 

Natsu z lekkim niepokojem przyglądał się reakcji Lucy, lecz kiedy dziewczyna przyjęła wyciągniętą dłoń Graya i posłała mu nieśmiały uśmiech, już wiedział, że wszystko będzie dobrze. I miał rację, bo potem było tylko lepiej. W rodzinnym domu Fullbustera zostali bardzo ciepło przyjęci przez rodziców Graya – Silvera i Mikę, jednak prawdziwym fenomenem był kontakt, jaki Lucy nawiązała z Juvią. Wystarczyło im parę chwil i wspólne przygotowanie kolacji z panią Miką, by nawiązały między sobą wyjątkowo dobry kontakt. Wyglądały, jakby znały się od lat. 

Dragneela bardzo cieszył fakt, że zostali tak serdecznie przywitani, a w szczególności, że tak gościnnie potraktowali Lucy, jednak główny temat rozmów – jutrzejszy ślub – po prawdzie wychodził mu już bokiem. Nudziło go to, a z czasem wręcz drażniło. No bo ile można siedzieć przy stole i nawijać w kółko o jednym i tym samym? Z każdą kolejną minutą o niczym bardziej nie marzył, by wreszcie zostać sam na sam z Heartfilią. Chciał się nią wreszcie nacieszyć, a jednocześnie przestać słuchać trajkotania Juvii o kwiatach, zastawie, kwarterze smyczkowym i innych pierdołach, dotyczących ślubu.

– Ty nie masz tego dość? – szepnął do Lucy, gdy Loxar na moment się oddaliła. 

– Przestań – skarciła go. – To normalne, że jest podekscytowana. W końcu jutro wielki dzień.

– Baby...

Natsu syknął cicho, gdy Heartfilia kopnęła go w piszczel pod stołem.

– Osz ty mała...

– Natsu, Lucy, pewnie jesteście zmęczeni podróżą, prawda? – niespodziewanie zagaiła do nich pani Mika. – Musicie przecież wypocząć przed jutrem.

– Oj tak! – zawołał Dragneel, zasłaniając usta w rzekomym ziewaniu, choć po prostu ukrywał w ten sposób nieposkromiony uśmiech. Nareszcie! – pomyślał z radością.

– W takim razie przygotuję wam sofę w salonie...

– Lucy, śpij ze mną! – zawołała nagle Juvia, która znalazła się tuż za nią, jak duch. – Przy okazji pokażę ci moją suknię!

– Jasne, bardzo chętnie – Heartfilia zgodziła się bez zastanowienia.

– Zaraz, a gdzie ja będę spać?! – zawołał oburzony Gray.

– Jak to gdzie? Na kanapie – Loxar stwierdziła oczywistym tonem.

– Razem z Natsu?! 

– Nie ma mowy! – dołączył się Dragneel.

Juvia na ten widok uśmiechnęła się pobłażliwie i pokręciła głową z dezaprobatą.

– Gray, głuptasie, przecież nie możesz ze mną spać w noc przed ślubem – mówiąc to, pokiwała palcem, po czym wraz z Lucy udały się do pokoju, chichocząc jak trzpiotki. 

Natsu, patrząc na zamykające się za dziewczynami drzwi od sypialni, zmarszczył gniewnie brwi. Juvia już nie raz go wkurzała, ale tym razem miał ochotę udusić ją gołymi rękoma. 

– No cóż, chłopaki – Silver, który siedział naprzeciw nich ze skrzyżowanymi rękoma na klatce piersiowej, drygnął ramionami. – Wygląda na to, że dziś sobie nie pofiglujecie, hehehe.

Mika, która wyciągała świeżą pościel z szafy, odwróciła się za siebie, zeszła z taboretu i podeszła do męża tylko po to, by pacnąć go w tył głowy.

– Ty dziś też nie pofiglujesz, stary zboku.

            – Lucy, śpisz?

            – Nie – odpowiedziała Juvii. Choć leżała na wznak z zamkniętymi oczami, czuła, że Loxar się jej przygląda. – Ale ty powinnaś. Panna młoda nie może mieć worów pod oczami.

– Nie mogę zasnąć. Denerwuję się... A co, jeśli to błąd? Jeśli on bierze ze mną ślub, bo tak trzeba? Wyłącznie ze względu na ciążę?! Jezu, pewnie rodzice go do tego zmusili. Zmarnuję mu życie...

Heartfilia otworzyła oczy i wpatrzyła się w sufit, owiany ciemnością nocy.

– Spauzuj – wtrąciła się w wypowiedź Loxar, która aż zaczęła się zapowietrzać. – Wdech i wydech, bo zaczynasz świrować. 

Dziewczyna posłuchała się i nabrała powietrza do płuc.

– Myślisz? – Juvia spytała po kilku sekundach, gdy tylko uspokoiła oddech. – A co, jeśli mam rację?

– A dlaczego sądzisz, że masz? 

W pokoju nastała dłuższa cisza, przerywana jedynie tykaniem ściennego zegara.

– Faktycznie, zaczynam wariować – westchnęła Juvia. – Już sama nie wiem, czy to ze stresu, czy przez hormony. Chodźmy spać.

– W sumie, to mam jedno pytanie, które mnie trochę nurtuje – zaczęła niepewnie Lucy.

– No?

– Dlaczego wasz ślub odbywa się tutaj, u Fullbusterów? Zgodnie z tradycją, to wyprawia się go w okolicy panny młodej.

– Jestem z domu dziecka – wyznała Loxar. – Nie poznałam swoich rodziców. Nigdy też nie miałam rodziny zastępczej. Ot, taka niechciana przez nikogo sierota – zaśmiała się ponuro. W jej autoironicznym dowcipie dało się wyczuć nutkę goryczy.

Lucy natychmiast pożałowała, że poruszyła ten temat. Na swoje szczęście wpatrywały się w sufit, a nie w siebie nawzajem.

– Przykro mi – wyznała Heartfilia.

– Niepotrzebnie. Dzięki rodzicom Graya poznałam wreszcie, czym jest rodzina. W końcu czuję się jej częścią... No i z Grayem niedługo stworzymy własną. 

Choć Lucy nie była sierotą, doskonale rozumiała, co Juvia chciała przekazać. Mogła tylko pomarzyć, by w jej domu panowała tak domatorska atmosfera, jak u Fullbusterów. Może przez to, że wcześniej nie doświadczały takich rzeczy, bardziej je dostrzegały i szanowały? – przeszło Lucy przez myśl.

– Mnie też ciekawi pewna sprawa.

– Tak? – spytała Heartfilia, wyrwana z zadumy, a Juvia zerwała się do siadu i przyłożyła dłoń na ramieniu Heartfilii.

– Ty z Natsu to tak na poważnie?

Lucy uśmiechnęła się szeroko, zerkając na dziewczynę.

– Nie za bardzo się lubicie, prawda?

– To nie tak – Loxar cmoknęła ustami. – On jest dla mnie częścią tej rodziny. Jest jak brat. Strasznie wnerwiający, upierdliwy, który wiecznie mi dogryza i dokucza... Ale jednak brat. Naprawdę ucieszyłabym się, gdyby jakaś dziewczyna wreszcie ustawiła tego głąba do pionu.

– Ustawić go do pionu? Po cuda to do Boga, nie do mnie.

Juvia parsknęła niepohamowanym rechotem, który prędko udzielił się i Lucy, lecz po chwili dodała:

– Szczerze to nie wiem, jak to jest. Miałam nadzieję, że ten wyjazd jakoś to bliżej określi... Nie ważne, chodźmy spać! – zawołała Heartfilia, odwracając się przodem do ściany. – Dobranoc.

– Dobranoc – Juvia z rozbawienia tak się trzęsła, że wprowadzała łóżko w niewielkie drgania. Po chwili jednak się uspokoiła i dodała szeptem: – Będę trzymać za was kciuki, Lucy.

Dzień zaślubin okazał się bardzo napięty. Nerwy pary młodej udzielały się każdemu, a w mieszkaniu Fullbusterów panowało niezłe zamieszanie. Pani Mika bezustannie próbowała dodzwonić się do spóźniającej się makijażystki, Lucy pomagała dopiąć się panikującej Juvii w suknie ślubną, Silver miał problem z odpaleniem samochodu, którym wszyscy mieli dojechać na ślub, Gray posiał gdzieś swoje świeżo wypastowane buty, a Natsu przez czterdzieści pięć minut szukał obrączek, które schował do kieszeni spodni od garnituru. W końcu jednak wszyscy dotarli na czas do kościoła (i to w pełnej garderobie).

Dragneel jako świadek czekał przed ołtarzem i rozmawiał z bardzo przejętym Grayem. Obok nich stała świadkowa, która zagadywała księdza. Juvia wspominała o niej Lucy, ale Heartfilia nawet nie zapamiętała jej imienia.

W przeciwieństwie do najbliższej rodziny pary młodej, dziewczyna usiadła na tyłach kościoła. Czekając na rozpoczęcie ceremonii, podziwiała świątynię, przystrojoną liliami, białymi różami oraz wstęgami.

– Wiesz, co mnie najbardziej denerwuje w kościołach? Nie ważne jaka jest pora dnia i roku, w każdym jest tak samo zimno. Jak w jakieś kostnicy.

Lucy spojrzała na młodą kobietę, która dosiadła się obok niej. Kojarzyła ją, lecz nie potrafiła odgrzebać w pamięci skąd. Nie miała jednak wątpliwości, gdzieś już widziała te długie, ognistoczerwone włosy...

Niespodziewanie nieznajoma chwyciła ją za płaszcz, by zajrzeć, co Lucy pod nim ma.

– Co ty...!

– Cholera, naprawdę dobrze ci w tej kiecce. Dragneel powinien mnie za to po rękach całować – dodała szeptem, a wystraszona Heartfilia wyrwała swój płaszcz z dłoń kobiety i z przerażenia szeroko otworzyła oczy. W końcu dopasowała jej wściekle rude włosy do ekspedientki w sklepie z sukienkami, ale z pewnością nią nie była. Nie potrafiła uwierzyć w takie zrządzenie losu.

– Kim ty jesteś? – spytała, próbując nie okazywać lęku, jaki zaczął ją owładać. 

– Przyjaciółką Natsu. Tak samo jak Graya i Juvii – stwierdziła kobieta, nic sobie nie robiąc ze sceptycznej postawy Lucy. – Mów Erza. Hmm, choć może właściwszym by było, gdybym przedstawiła się jako aspirant Scarlet?

Heartfilii zrobiło się słabo, a w jej głowie zrodziło się nagle pełno teorii spiskowych. 

– Nie bardzo rozumiem... – wydukała wreszcie zduszonym głosem. – Śledziłaś mnie, czy co?

– Nie! To naprawdę był zbieg okoliczności – Erza, widząc jej zatrwożenie, naprędce sprostowała. – W sklepie szukałam czegoś dla siebie na tę okoliczność, ale przypadkiem usłyszałam twoją rozmowę z koleżanką i po prostu nie mogłam się powstrzymać. 

Lucy zauważyła, że Natsu się im przygląda z oddali. Wtedy Scarlet uśmiechnęła się szeroko i uniosła kciuk w górę, a mężczyzna po chwili powrócił do rozmowy z Grayem.

– A więc jesteś córeczką Judego? – kontynuowała Erza. – Nie powiem, niezłe bagno... Pewnie twój staruszek nie ma o niczym pojęcia?

Heartfilia zmarszczyła brwi. Coraz bardziej nie podobał się kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa.

– Spokojnie, nie chciałam cię wystraszyć. Jestem po waszej stronie – zapewniła Scarlet. – Muszę przyznać, że nadal jestem zaskoczona, ale jeśli Dragneel pisze się na takie ryzyko, to musisz być tego warta. On jak mało kto zna się na ludziach.

Lucy słuchała jej uważnie, lecz z dozą uprzedzenia. Nie ufała jej.

– To dobry facet. Trochę nierozgarnięty wariat, przez co wiele ma go za pajaca, ale prawda jest taka, że nie znam drugiego tak szczerego i życzliwego człowieka – chichotała jakby nieco rozczulona, lecz nagle twarz Erzy jakby posmutniała. – Proszę, nie skrzywdź go...

Kwartet smyczkowy zaczął grać przepiękny utwór Sebastiana Bacha, a wszyscy goście powstali, wyczekując nadejścia panny młodej u wrót kościoła. Tylko zdumiona Lucy i Erza, która z zawziętą miną mocno chwyciła Heartfilię za dłonie i patrzyła jej prosto w oczy, siedziały jeszcze przez moment.

W kościele Lucy siedziała w płaszczu nie tylko z powodu zimna. Uważała, że w takim miejscu nie powinno się odsłaniać tego i owego. Kiedy jednak dotarli na salę weselną, musiała wreszcie pozbyć się jesionki, w czym pomógł jej Natsu. Zabierając od niej płaszcz, zanim usiedli przy stole, aż nabrał głęboko powietrza w płuca.

– Oj, Lucy, Lucy...

Dziewczyna pospiesznie usiadła na swoim miejscu i spojrzała na niego bykiem. Wyszczerzony od ucha do ucha Dragneel w mgnieniu oka dosiadł się obok.

– Specjalnie to założyłaś, by się nade mną znęcać cały wieczór? – wyszeptał jej do ucha, powodując u dziewczyny delikatne dreszcze.

– Nie wiem, o co ci chodzi – burknęła zawstydzona. No bo o co mu mogło chodzić? O intensywną czerwień tiulowej, taliowanej w pasie kreacji? O trójkątny, głęboki dekolt, sięgający niemal pasa? Czy może o długość, mierzącą ledwo do kolan, przez co w kilkucentymetrowych, czarnych szpilkach idealnie podkreślała jej smukłe łydki? – Podziękuj Erzie, to ona wybrała mi tę kieckę.

– No z pewnością to zrobię, bo wyglądasz zjawiskowo – Natsu jeszcze raz przejechał po Heartfilii wygłodniałym wzrokiem. – Ale jesteś w stanie mi wytłumaczyć, jakim cudem Scarlet maczała w tym palce? Znacie się?

– Już tak.

Odwrócili głowy, gdy na oparciach ich krzeseł uwiesiła się wcześniej wspomniana kobieta. Dragneel uśmiechnął się szeroko i wstając z miejsca, przywitał się z koleżanką, która do nich dołączyła. Na samym początku wyjaśniła mężczyźnie całe zajście – pomijając przy tym zaledwie kilka słów, jakie powiedziała Lucy w kościele – tym samym wyręczając Heartfilię z tłumaczeń. Potem było już tylko lepiej. Jak to na weselu, nie zabrakło jedzenia i alkoholu, a kapela z wokalistką o genialnym wokalu i przezabawnym wodzirejem robili swoje. Do tego rodzina Graya okazała się nie tylko sympatyczna, ale także bardzo rozrywkowa. Lucy miała okazję poznać ciotkę Ur oraz kuzynostwo Graya – Ultear i Lyona, który według przesłanek Erzy, niegdyś podkochiwał się w Juvii. Wraz ze Scarlet załapała się nawet na zdjęciu z parą młodą i świadkami.

Godziny i litry wódki uciekały przez palce, a wszyscy bawili się w fantastycznie. Najlepszym w tym wszystkim dla Lucy był jednak fakt, że wreszcie mogła przebywać razem z Natsu. Każda spędzona z nim minuta była czymś bezkonkurencyjnym. Była chwilą, która mogłaby trwać wiecznie. Naprawdę polubiła tego gamonia...

Dragneel przez całe wesele odpowiednio dbał o komfort i dobre samopoczucie swojej towarzyszki. Pominął tylko jedną rzecz – nie pilnował, by Lucy za dużo nie wypiła.

Dochodziła druga w nocy. Mimo, iż na sali wciąż był tłum, państwo Fullbuster – zarówno ci starsi, jak i młodsi, ulotnili się już do hotelowych pokoi. Natsu z Lucy właśnie wygłupiali się przy jednej z typowych piosenek disco, granych na weselach. Choć sami byli mocno wstawieni, rechotali się z pijanej Erzy, która nieopodal szalała na parkiecie z jakimś pechowcem. 

– Biedny, chyba nie wiedział, co go czeka – zażartował Natsu. Lucy, widząc wyczyny Scarlet, ze śmiechu nie mogła wypowiedzieć choćby słowa. Stała zgięta w pół, a z bólu brzucha nie była w stanie normalnie tańczyć. Na szczęście kapela skończyła ten utwór dość szybko, zapowiadając następny kawałek jako „balladę, którą każdy zakochany musi przetańczyć tej nocy”. Heartfilia nawet nie dosłyszała dobrze tych słów, lecz nieco się uspokoiła, kiedy Natsu chwycił ją za dłonie i przyciągnął do siebie. Zawiesił jej ręce na swoich ramionach, zmuszając, by spojrzała mu w oczy, a następnie kurczowo chwycił ją w pasie.

   „Przetańczyć z tobą chcę całą noc,

   i nie opuszczę cię już na krok,

   czekałam jak we śnie, abyś ty objął mnie,

   więc, teraz już wszystko wiesz...”

Lucy z lekkim speszeniem obserwowała, jak mężczyzna swoją wolną ręką sięga po jej dłoń i splątuje z nią swoje palce. Nie była już pewna, czy zawroty głowy to sprawka alkoholu, czy jego bliskości.

   „Przetańczyć z tobą chcę całą noc,

   niech na nas gapią się, no i co,

   już każdy o tym wie, że ty też kochasz mnie,

   więc wszystkim na złość przetańczmy tę noc,

   bo życie tak krótkie jest...”

Wwiercał się w nią wzrokiem. Czuła, że od tego wszystkiego policzki palą ją żywcem. Musiała się gdzieś schować, a jedynym miejscem, w którym mogła teraz ukryć twarz, był tors Natsu. Niewiele myśląc, przytuliła się do niego z całych sił, opierając się policzkiem o jego klatkę piersiową. Poczuła, jak jego ciało drży ze śmiechu, ale jednocześnie zacisnął palce na jej pasie, zaś drugą dłoń delikatnie przyłożył do jej głowy.

Dotąd nigdy czegoś takiego nie doświadczyła, jednak dotyk Dragneela, jego kojące ciepło i zapach sprawił, że z poczucia bezpieczeństwa przymknęła powieki. Jakby znalazła swoje miejsce na ziemi. Tuląc się do niego, czuła się jak idealnie dopasowany puzzel. 

   „Ja za tę noc chętnie oddam,

   pięć najpiękniejszych lat...”

– Jude by mnie na tyle zamknął, jakby nas teraz widział – palnął Natsu, a Lucy mimowolnie parsknęła śmiechem.

   „Niech inni idą spać, a my tak razem w takt,

   wraz z nocą odchodźmy w świat.”

Napawając się bliskością z mężczyzną, zapragnęła być z nim jeszcze bliżej. Chciała się z nim zbliżyć jeszcze bardziej. Poczuć go, oddać się mu.

– Nie chcę przetańczyć całej nocy – stwierdził Natsu, na co Heartfilia uniosła głowę i gdy tylko ich spojrzenia się ze sobą spotkały, pocałowała go.

– A co chcesz robić? – szepnęła mężczyźnie do ucha, obejmując jego kark.

Dragneel, z początku zaskoczony niespodziewanym pocałunkiem, zdawał się być nieco zmieszany.

– Nie rób tak, Lucy.

– Przecież ja nic nie zrobiłam. Jeszcze...

Dragneel westchnął ciężko.

– Może chodźmy już do pokoju.

– Aż taką masz na mnie ochotę? – zaśmiała się, lecz Natsu wcale nie wyglądał na rozbawionego.

 – Po prostu widzę, że masz już dość alkoholu. Powinnaś odpocząć.

– Odpocząć, jasneee.

Mężczyzna zacisnął wargi, po czym chwycił Heartfilię za nadgarstek i wyprowadził ją z sali weselnej, a nawet całego budynku. Zatrzymał się z nią dopiero na dworze, gdzie pospiesznie narzucił na dziewczynę jej płaszcz i torebkę, po czym zapalił papierosa. 

– Ej, co się stało? – spytała Lucy. – Jesteś zły?

– Nie. Może. Może trochę – przyznał z dłuższymi pauzami. 

– Dlaczego? Zrobiłam coś nie tak? – wyraźnie zmartwiona Heartfilia podeszła bliżej i chwyciła mężczyznę za policzek. Ten jednak natychmiast się od niej odsunął.

– Właśnie to robisz. Myślisz, że zaprosiłem cię tu z tego względu? Widzę, dokąd to zmierza.

Lucy zatrzepotała rzęsami i skrzywiła się, próbując go zrozumieć.

– ... Że co?

– No dobra, może skłamałbym, mówiąc że o tym wcześniej nie myślałem, ale przede wszystkim po prostu chciałem spędzić z tobą czas. Być tu z tobą. Nie jesteś mi obojętna, Lu. I nie chcę, byś myślała, że zależy mi tylko na jednym. A nie pomagasz, bo cholernie mnie podniecasz.

Dotąd palił, wypatrując czegoś w oddali i nie spoglądając na Lucy. Dopiero gdy skończył wypowiedź, z powrotem przekierował na nią swój wzrok. Dziki, pełen pożądania – ten sam, którym obdarzał ją w hotelowym pokoju miesiąc temu.

– Jeśli nie przestaniesz, nie będę mógł się dłużej powstrzymać.

Poczuła, że całe jej ciało pokrywa się gęsią skórką. Zadrżała, lecz nie miało to nic wspólnego z niską temperaturą na dworze.

– Idź do środka, bo ci zimno.

– Ale...

– Przy okazji weź z recepcji klucz do pokoju, na moje nazwisko. Spale i do ciebie dołączę.

Heartfilia ze złości zacisnęła usta i zwęziła powieki. Nawet nie dał jej dojść do słowa i tylko jej rozkazywał. 

– Głupek z ciebie – furknęła na odchodne i weszła do holu hotelowego przez obrotowe drzwi. Zerknęła za siebie na palącego na zewnątrz Dragneela i uśmiechnęła się chytrze pod nosem. Wpadła na plan.

Czekała za nim na korytarzu. Dostrzegając, że nadchodzi, uśmiechnęła się szeroko.

– Masz klucz do pokoju?

– Mam – odrzekła radośnie, chichocząc, a następnie przyspieszyła, wyprzedzając Dragneela. Mężczyzna uniósł brew w zwątpieniu i zwolnił.

– Co cię tak bawi? – spytał nieco zirytowany jej dziwnym zachowaniem.

– Niiic – odpowiedziała przeciągle, stając przed drzwiami z numerem dziewięć i, wciąż stojąc do mężczyzny tyłem, na moment uniosła sukienkę na wysokości bioder.

Natsu zatrzymał się na dobre.

– Lucy...

– Coś nie tak?

– Gdzie ty masz majtki?

– Zdjęłam je – odrzekła, jakby to była najbardziej naturalna, oczywista rzecz na świecie i odwróciła się przodem do Dragneela. – Tak się podnieciłam, że przemokły mi na wylot. Więc je zdjęłam – powtórzyła. Ledwo powstrzymała się przed histerycznym śmiechem, widząc Natsu, który doznał głębokiego szoku. Jednak nie miała zamiaru na tym poprzestać. Wciąż się zalotnie uśmiechając, zrzuciła torebkę z ramienia pod drzwi, po czym mozolnym ruchem zsunęła z siebie ramiączka sukienki, tym samym ukazując swoje nagie piersi.

Dragneel ocknął się z letargu. Podchodząc bliżej, zaczął się nerwowo rozglądać po korytarzu.

– No co ty taki spięty jesteś? – Lucy udawała zdziwioną.

– Zasłoń się, zanim ktoś jeszcze cię zobaczy – furknął gniewnie, lecz Heartfilia go wyśmiała.

– No i co z tego?

– Jak to co z tego?! Proszę, chodź do pokoju – westchnął już wręcz błagalnie. Chciał na powrót ubrać dziewczynę, lecz odepchnęła go, z łomotem uderzając plecami o drzwi do ich pokoju.

– Nie – zaprotestowała stanowczo, chwytając się za pierś. – Chcesz dostać się do pokoju, to najpierw mnie przeleć. Tutaj. Teraz. 

Rozdrażniony Natsu podszedł bliżej, by sięgnąć po torebkę Lucy, lecz dziewczyna puściła swoją pierś i złapała go za rękę, którą włożyła sobie pod sukienkę. Faktycznie była już mocno wilgotna. I jakby to niewystarczająco doprowadzało go do obłędu, Heartfilia zaczęła wolną dłonią ściskać jego nabrzmiałe już krocze.

– Cholera – warknął, rzucając się na Lucy z pocałunkiem. Zaczął pospiesznie rozpinać rozporek swoich spodni, a dziewczyna, wciąż go całując, uśmiechnęła się triumfalnie. Oplotła go jedną nogą i pomogła mu wyjąć przyrodzenie na wierzch, które skierowała między swoimi rozchylonymi nogami. Przesuwała po nim dłoń, coraz śmielej i szybciej, doprowadzając członka do coraz większego wzwodu.

Niespodziewanie Lucy złapała Dragneela za biodra i kucnęła.

– Zrób to – wysapała, rozchylając wargi z wyciągniętym językiem.

Nie musiała tego powtarzać. Natsu przyłożył dłoń na czubku głowy Heartfilii i bez zbędnych słów spełnił jej życzenie. Chwycił za penisa, by wprowadzić go ust dziewczyny. Mocniej ścisnął ją za włosy, kiedy przyjęła go z gardłowym pomrukiem. Niespiesznie doprowadzała go do szaleństwa, gdy nagle oderwała się od niego i sięgnęła do torebki. 

Dragneel z nadzieją myślał, że Lucy szuka w niej klucza do pokoju, lecz wtedy wyjęła prezerwatywę. Wciąż się uśmiechając, oderwała zębami kawałek opakowania i sama nałożyła mu kondoma. 

– Jesteś pokręcona, wiesz? – stwierdził, gdy blondynka stanęła naprzeciw niego. Chciała go pocałować, lecz nie pozwolił jej na to. Zamaszyście odwrócił Lucy plecami do siebie i przycisnął do drzwi. Złapał ją za włosy i pociągnął na tyle mocno, że głowa dziewczyny mimowolnie odchyliła się do tyłu. Dopiero wtedy wychylił się, by obdarzyć ją namiętnym, mokrym pocałunkiem. Jednocześnie rozchylił jej nogi kolanem i zarzucił lekki tiul sukienki na plecy dziewczyny, by odkryć jej lekko wypięte pośladki.

Wszedł w nią. Tak gwałtownie i głęboko, że Lucy wyprostowała się jak strona. Natsu, wciąż trzymał jej włosy w garści, zaś drugą ręką trzymał ją w okolicy podbrzusza, by mógł ją jeszcze bardziej do siebie dociskać. Przy drugim, tak intensywnym pchnięciu, Heartfilia w panice oparła się dłońmi o drzwi. Za trzecim nie powstrzymała głośniejszego, krótkiego jęknięcia.

– Nie... – wydukała, a Dragneel zatrzymał się w obawie, że jednak przesadził. Alkohol, pożądanie i ryzyko przyłapania ich na uprawianiu seksu w miejscu publicznym sprawiły, że się zapomniał.

– Przepraszam, nie chciałem...

– Nie... – przerwała mu Lucy. – Nie przestawaj.

Sposób, w jaki to wypowiedziała, dodał mu nowy zastrzyk adrenaliny. Po raz kolejny wszedł w nią dalej – nie tak głęboko i intensywnie, jak wcześniej, lecz robił to znacznie szybciej. Na tyle szybko, że Lucy miarowo uderzała łokciami o drzwi. Było jej dobrze. Widział to po jej zachowaniu, słyszał to w jej przyspieszonym oddechu, ale wystarczyło przekierować dłoń z jej podbrzusza niżej i zacząć pieścić palcami łechtaczkę, by dziewczyna nie była w stanie ustać w miejscu, pojękując coraz głośniej. Nagle Lucy wręcz pisnęła i spięła się, jakby coś nią szarpnęło. Natsu poczuł, jak wnętrze dziewczyny zaciska się na jego członku, a niewielkie początkowe drgawki przerodziły się w spazmy niekontrolowanych skurczy. Doszła.

Zaczekał jeszcze moment, aż ciało Heartfilii nieco się uspokoi, po czym wyszedł z niej, odwrócił do siebie przodem i podniósł, chwytając ją za uda. Nieco rozczochrana Lucy natychmiast uczepiła się nimi o biodra Dragneela, który przycisnął ją do drzwi. Kochając się z nią, nie mógł napatrzeć się na jej zarumienione policzki, zmęczone spojrzenie, rozchylone usta i skaczące piersi. Nie potrzebował wiele czasu, by również i on doczekał się orgazmu.

Gdy skończył, Lucy powoli zsunęła się z mężczyzny, ujęła jego policzki w dłonie i pocałowała. Równie zmachana jak on, uśmiechnęła się do niego pogodnie.

– Ty też nie jesteś mi obojętny, Natsu.

Nie spodziewał się teraz takiego wyznania. Zaskoczyła go, nie wiedział już który raz dzisiejszego dnia. Nie odpowiedział jej, zresztą Lucy nie wyglądała, jakby tego oczekiwała, ponieważ zaraz po tym wyznaniu pospiesznie ogarnęła swoje włosy i sukienkę, a następnie zanurkowała ręką w torebce, by znaleźć klucz do hotelowego pokoju.

Poczuł się dziwnie. Dziwnie szczęśliwy i tak lekki, że niemal mógłby unieść się na kilka centymetrów nad ziemią.

– Ten klucz nie pasuje – Lucy wyrwała go z zadumy.

– Jak to nie pasuje? – spytał, także ogarniając się do względnie przyzwoitego stanu.

– No zobacz.

Natsu zabrał klucz od dziewczyny i włożył go do zamka, jednak ten za nic nie chciał się ruszyć.

– To jest sześć czy dziewięć? – spytał retorycznie, spoglądając to na breloczek z numerkiem, to na złotą zawieszkę z numerem dziewięć, zaczepioną na drzwiach. Heartfilia wtedy zrozumiała, że chyba popełniła błąd, ale obydwoje zwątpili dopiero wtedy, gdy drzwi od pokoju otworzyły się z drugiej strony. 

Pan Silver Fullbuster ubrany w szlafrok wyszedł na korytarz, by wyjąć klucz z zamka.

– To raczej będzie szóstka – odpowiedział i z szerokim uśmiechem oddał klucz Dragneelowi. – Oj, młodzi, no przestańcie się tak czerwienić. Każdemu zdarzy się pomylić, haha!

Następnego dnia Lucy obudziły delikatne muśnięcia w nagi kark. Przecierając oko, uśmiechnęła się pogodnie i odwróciła na drugi bok. 

– Obudziłem cię, gwiazdeczko?

Zaciesz z twarzy Heartfilii zaczął powoli zanikać. Widząc leżącego obok Natsu, który bawił się jej kosmykami włosów, przypomniała sobie wczorajszą noc. 

– O nie – jęknęła, chowając się pod kołdrą. Jęknęła drugi raz, gdy zdała sobie sprawę, że obydwoje są pod nią zupełnie nadzy.

– Aż taki straszny jestem z rana? – zaśmiał się Dragneel.

– Nie patrz na mnie! 

– Czemu? Chyba nie żałujesz...

–  Nie! – zawołała natychmiast. – Po prostu mi wstyd za wczoraj.

W odpowiedzi Natsu również w całości zakrył się kołdrą i zniżył się do wysokości Lucy, obdarzając ją promiennym uśmiechem. 

– Tu się nie ma czego wstydzić... Rany boskie, ale ty jesteś słodka.

W tym momencie Lucy osiągnęła apogeum zażenowania.

– Przestań – jęknęła zażenowana, wtulając się w jego nagi tors.

Dwie godziny później zdążyli się ogarnąć, spakować i wypić kawę. Pomimo namówień ze strony Graya i Juvii, nie zostali na poprawinach. By plan Levy nie spalił na panewce i Jude nie odkrył prawdy o tym, jak Heartfilia spędzała ten weekend, musieli wrócić do Magnolii przed dzisiejszym wieczorem.

Większość drogi w autobusie Natsu trzymał Lucy za rękę, lecz nawet to niezbyt poprawiało jej humoru.

– Wszystko w porządku? – spytał w końcu Dragneel, zaniepokojony jej milczeniem.

– Nie. Ten weekend minął stanowczo za szybko.

– Zawsze możemy to powtórzyć – zaproponował Natsu.

– A wielu masz przyjaciół, którzy planują ślub?

Dragneel aż prychnął z rozbawienia.

– Możemy wbijać na cudze wesela, jak tak je lubisz. Dla ciebie wszystko.

Tym razem także Heartfilia zachichotała głośniej.

– Będę tęsknić – powiedziała ciszej, z dozą smutku.

– Nawet nie zdążysz, nie pozwolę ci na to.

– W sumie to niedługo będziesz miał okazję zobaczyć mnie, gdy tylko będziesz tego chciał – Lucy stwierdziła tajemniczo, ledwo powstrzymując śmiech, gdy Natsu spojrzał na nią z pytającą miną.

– Co masz na myśli?

– Od jutra zaczynam pracę w kawiarni naprzeciw komisariatu. Wiesz, żeby spłacić ten nieszczęsny mandat.

– Poważnie?

– Tak... – odrzekła, nie będąc pewna, czy ucieszy się z tej wiadomości.

– To niedobrze – westchnął Dragneel, rozkładając bezradnie ręce, co na moment zmroziło Lucy krew w żyłach. – To bardzo źle... Wygląda na to, że zostanę kawoholikiem. Nie wiem, czy moje serce to wytrzyma. – Ostatnie słowa wypowiadał przez śmiech po tym, jak Lucy uderzyła go pięścią w ramię.

– Wredny przygłup.

– Byś widziała swoją minę – zarechotał, ponownie odnajdując dłoń Heartilii. Śmiejąc się, ścisnął ją mocno, na co Heartfilia pokiwała głową z dezaprobatą. Mimo to pogłębiła ich uścisk splecionych palców, chcąc nacieszyć się tą chwilą jak najdłużej – choć teraz perspektywa jutra nie była już taka zła.

Specjalnie dla Ginny:

Oryginalna piosenka wykonywana jest przez Annę Jantar (to dla mnie było tak oczywiste, że nawet nie pomyślałam o wstawieniu czegokolwiek, ale łapcie linka do covera - by tak bardziej weselnie było xD)
I także specjalnie dla Ginny coś na wzór sukienki Lucy, wybranej przez Erzę: