12 "Miło było pana poznać"

      Natsu nienawidził naprawdę niewielu rzeczy. Do tych nielicznych spraw zaliczał wczesne wstawanie, bieganie i ubieranie munduru do pracy. Dzisiejszego dnia mógł odhaczyć w zeszycie wszystkie trzy znienawidzone punkty. Wstawanie przed szóstą rano było dla niego grzechem śmiertelnym. Ten, kto wymyślił tak wczesne godziny pracy, powinien smażyć się w piekle razem ze zbrodniarzem, który zbudował pierwszy budzik. Jakby mało tego było, akumulator w jego mazdzie odmówił dziś posłuszeństwa, a autobus uciekł mu sprzed nosa, więc musiał przyjść do pracy pieszo — a że nie miał do niej zbyt blisko, to musiał nieco pobiegać. O przymusowym założeniu munduru przez zapowiedzianą wizytę prokuratora generalnego, Warroda Sequena, wolał nawet nie myśleć...

Stanął przy automacie z napojami i ziewnął, spoglądając na naręczny zegarek. Dochodziła dopiero dziewiąta rano, a miał wrażenie, że spędził na komendzie całe wieki. Ze znudzeniem czekał, aż jego kawa w całości przeleje się do plastikowego kubka i zadręczał się myślami o czekającej na niego papierkowej robocie za biurkiem. No ale cóż, dla awansu było warto.

Automat zapikał, obwieszczając gotowość napoju. Duża czarna — w chwili obecnej był w stanie za nią zabić. Od kilkudziesięciu minut marzył tylko o tym, by poczuć pobudzający smak tych pomyj z nieserwisowanej od lat maszyny.

Ostrożnie wyjął kubek z plastikowych widełek i ostrożnie upił łyk parzącego napoju, przelotnie zerkając na ciągnący się przed nim korytarz komisariatu. Zauważając pędzącego w jego stronę Judego Heartfilię, zakrztusił się i opluł gorącą kawą.

— Kurwa mać — wydukał bezdźwięcznie oparzonymi ustami, lustrując plamy na świeżo wypranym mundurze.

— Co to za reakcja, Dragneel?! — zawołał ojciec Lucy, stając tuż przed nim.

— Prokurator Heartfilia?! A co pan tu robi o tak wczesnej porze?

Natsu dostrzegł wyciągniętą dłoń mężczyzny, więc wziął plastikowy kubek w lewą rękę, a prawą — mokrą od rozlanego napoju — po chwili zwątpienia wytarł w i tak poplamiony mundur, po czym w końcu podał ją Judemu. Uścisk prokuratora był wręcz stalowy; Natsu nie spodziewał się, że ten podstarzały mężczyzna może mieć tyle krzepy.

— Przyszedłem się z tobą rozmówić, Natsu — oznajmił ściszonym, poważnym tonem, a i tak zlękniony policjant poczuł, że rytm jego serca staje się nierówny.

— A w jakiej sprawie? — dociekał niepewnie, ocierając pierwsze krople potu z czoła.

— Ty jeszcze pytasz?! — oburzył się Jude, a Dragneel był już bliski zawału. „On wie! Pewnie ta niska gówniara wszystko wygadała!” — huczało mu w głowie. Był pewny, że jest już jedną nogą w grobie.

— Ja... To nie tak, jak pan myśli...

— Już nie bądź taki skromny! To wszystko twoja zasługa!

— Moja? — Natsu powtórzył słabo, zupełnie ogłupiały.

— Dzięki tobie mam awans w kieszeni, Dragneel! Ale nie martw się, wspomnę o tobie słówko komu trzeba! — obiecał prokurator, śmiejąc się nisko. — A w międzyczasie...

Kiedy ręka Judego powędrowała pod brązową marynarkę, Natsu przez krótką chwilę pomyślał, że przeczucie go nie zawiodło, że faktycznie ojciec przyszedł pomścić cnotę swojej pierworodnej i wyciągnie gnata zza pazuchy. Na szczęście zamiast broni, Jude wyciągnął wizytówkę ze swoim adresem i wcisnął ją w wolną dłoń spiętego z nerwów policjanta.

— Wpadnij do mnie jutro na kolację. Omówimy kwestię następnej roboty. No, rozchmurz się! Dobrze się spisałeś! — zawołał Heartfilia, klepiąc skonsternowanego Dragneela w bark i odszedł.

Natsu stał tak jeszcze przez chwilę, aż w końcu zaczerpnął głośno tchu — nawet nie zdawał sobie sprawy, że z przerażenia przez kilkadziesiąt sekund wstrzymywał oddech. Nieco zdezorientowany, spojrzał na roztrzęsioną dłoń, w której trzymał kawę. Klnąc cicho pod nosem, ścisnął mocniej kubek i wypił duszkiem jeszcze ciepły napój. Zgniótł kubeczek i wyrzucił je do kubła na śmieci, kiedy usłyszał za sobą rechot. Odwrócił się i dostrzegł roześmianego Clivera, który najwyraźniej oglądał całe zajście ze swojego biura.

***

Jude wyszedł z komisariatu w wyśmienitym humorze. Szczeniak naprawdę odwalił kawał dobrej roboty, choć z początku nie dawał mu żadnych szans — pomyślał Heartfilia.

Co prawda to jemu, jako prokuratorowi prowadzącemu sprawę, przypadały główne laury, jednak Jude nie był niewdzięcznikiem. Doceniał tych, którzy na to zasłużyli, a ten młody człowiek zdawał się być naprawdę obiecujący. Nie miał zamiaru zostać mu dłużny i postanowił, że spróbuje popchnąć jego policyjną karierę do przodu. Widział akta Dragneela i znał jego przeszłość, ale jeśli ktoś zasługiwał na drugą szansę w życiu, to właśnie Natsu.

Jude czuł, że wszystko idzie po jego myśli, dobra fortuna mu sprzyjała. Żeby tylko jego droga Lucy zdała dobrze maturę i dostała się na prosperujące studia — rozmyślał, martwiąc się o przyszłość córki. Przypomniała mu się sprawa z mandatem i westchnął strapiony, szukając w swoim neseserze kluczyków do audi. Wiedział, że nastoletni wiek jest trudnym i bardzo burzliwym okresem, ale na szczęście przejściowym. Nie chciał, by przez głupotę popełniła niepotrzebne błędy lub wpadła w jakieś tarapaty, które nie będą przejściowe jak hormony, lecz zostaną w papierach, brudząc jej życiorys. Jak chociażby życiorys tego całego Dragneela.

Może i momentami był przewrażliwiony, nadopiekuńczy i zbyt surowy, jednak w swojej pracy widział już wiele młodych ludzi, którzy przez drobne potknięcia zbaczali na złą drogę i kończyli za kratami. Albo pod ziemią.

Potrząsnął głową. „Przecież Lucy jest rozsądna. To tylko zwykły mandat” — zapewniał się w duchu, ale jednocześnie uświadamiał, że po prostu martwi się o przyszłość córki. Pragnął, by niczego jej w życiu nie zabrakło. I, mimo że to tylko głupi mandat, uważał, że Lucy powinna wynieść lekcję z tego incydentu. Tak zapobiegawczo.

Nagle dostrzegł, jak młoda kobieta wychodzi z kawiarni, znajdującej się dosłownie naprzeciw komisariatu, i wiesza kartkę na szklanych drzwiach. Popchnięty przeczuciem Jude przestał szukać kluczyków od samochodu, zamknął neseser i podszedł bliżej lokalu. Czytając adnotację zawartą na wywieszonej kartce, uśmiechnął się szeroko.

— Idealnie! — zawołał do siebie, wierząc, że ktoś tam w górze naprawdę dobrze mu życzy. Zamaszystym szarpnięciem zerwał z drzwi ogłoszenie i wszedł z nim do kawiarni.

***

Lucy przesiedziała całe czwartkowe popołudnie w domu. Nie odzywała się do nikogo, nawet do Levy. Owszem, rozumiała intencje przyjaciółki i nie miała jej tego za złe — chciała tylko pomóc. Ale dlaczego musiała zaangażować do tego akurat Lokiego?! Tego nie umiała pojąć ani tak łatwo wybaczyć. Oczywiście nie chciała wiecznie się dąsać na McGarden, jednak musiała ochłonąć. Powinna także skupić się na projekcie z historii, który musiała przygotować na poniedziałek, ale obecnie nie miała do tego głowy. Zamiast się uczyć, przeleżała całe popołudnie w łóżku, relaksując się przy muzyce, którą puszczała ze smartfona. Słuchała niemal każdego gatunku i wprost uwielbiała szukać muzycznych perełek na youtubie. Pogrążona w zadumie, usiłowała posłać w diabły wszystkie męczące myśli i wsłuchiwała się w tekst kolejnej, losowo puszczonej piosenki.

„Easy, easy, pull out your heart,

to make the being alone easy, easy...”

Pozbyć się serca, by bycie samotnym stało się łatwe? Żeby to było takie proste...

Kiedy przypomniała sobie, jak uciekła wczoraj od Dragneela, zakuło ją w sercu. Nie chciała tego robić — dlatego paradoksalnie to zrobiła. Musiała, póki miała na to jeszcze odwagę. Póki Natsu do reszty nie zawrócił jej w głowie, a resztki jej umysłu nie zostały zdominowane przez nieznane dotąd uczucia. Ten mężczyzna był zakazanym owocem, którego nie powinna więcej kosztować, ale pozbycie się serca wcale nie było „easy”...

Mocno zacisnęła powieki i chwyciła się u nasady zmarszczonego nosa, jakby w ten sposób mogła wyrzucić Dragneela z pamięci. Żeby zająć czymś myśli, wsłuchała się w kolejny utwór na youtubie.

„Miło było pana poznać, chociaż nie wiem kim pan jest,

robię test, jak pan ma dzisiaj na imię: mam to gdzieś.

I co pan robi, ze swoim życiem, pod przykryciem i nakryciem głowy,

jest pan panem przypadkowym?”

Lucy stwierdziła, że po raz kolejny nie trafiła na piosenkę godną uwagi, ale ten tekst...

„Ale lubię pana!

Za ładne oczy, zielone, 

zamglone i obce, co mnie zwiozły na manowce.

I całkiem przyjemnie się pan uśmiechaaał..”

Zmarszczyła brwi, sceptycznie spoglądając na swój telefon, leżący niewinnie na pościeli.

„Miło było dostać od pana bukiet kwiatów,

trzeba przyznać umie pan zaskoczyć, w umysł wskoczyć.

Telefon o północy, albo cisza przez dni kilka...”

Nie mogła tego dłużej słuchać. Jakby ktoś wkradł się w jej umysł albo spisał ostatnie tygodnie jej życia. Ze złością chwyciła za smartfona i chciała go odblokować, by wyłączyć youtuba. Jak na złość urządzenie zaczęło mulić i ekran nie chciał się odwiesić. A muzyka wciąż grała.

„I bezbłędnie umiał pan pociągnąć mnie za moje włosy.

I w koszuli dość przystępnie pan wyglądał:

Oczy Bonda, och!

Czy za Bonda będzie foch?”

— Nosz kurwa! — Wpadła w szał. Chcąc to zatrzymać, wyciągnęła słuchawki z uszu. Zrobiła to jednak z taką siłą, że przypadkowo odłączyła wtyczkę jack, a muzyka zaczęła buczeć na cały pokój dziewczyny.

„Proszę pana, proszę pana, jestem w panu zakochana!

Proszę pana, proszę pana, ja bardzo pana kocham!

Kocham pana, kocham pana, jak pojeba...”

Sięgnęła po ostatnią deskę ratunku — sapiąc od ciężkich zmagań z telefonem, wreszcie otworzyła jego obudowę i wyciągnęła rozgrzaną baterię. Po chwili rzuciła częściami smartfona na koniec łóżka i z jękiem rzuciła się twarzą na poduszki. Zdecydowanie miała na dziś dość słuchania muzyki. Nie sądziła, że nawet to będzie w stanie wytrącić ją z równowagi.

— Cały wszechświat przeciwko mnie...

— Lucy? — Nie unosząc głowy, zerknęła w stronę drzwi do swojego pokoju. W przejściu stał jej ojciec. — Już kładziesz się spać? Dopiero osiemnasta.

— Nie, zrobiłam sobie przerwę w nauce — mruknęła beznamiętnie, odwracając się w stronę okna, tyłem do rodziciela.

— Mandat zapłaciłaś?

— Dziesięć od razu. Za co niby mam go zapłacić?!

— Nie pyskuj.

Lucy zacisnęła usta w wąską linię i podniosła się do siadu, czując, że ojciec również usiadł na materacu.

— Wiem, że nie masz za co go spłacić, więc załatwiłem ci dorywczą pracę w kawiarni na Wartowniczej. Bez lamentów! — dodał prędko, widząc natychmiastowe zbulwersowanie córki. — Musisz ponieść konsekwencje. Zaczynasz pracę od przyszłego miesiąca.

— Przecież jestem w klasie maturalnej! Kiedy ja się niby będę uczyć?! — wrzasnęła Lucy.

— Trzeba było o tym pomyśleć, zanim wsiadłaś do autobusu bez biletu — warknął Jude, tonem nieprzyjmującym sprzeciwu, po czym wstał, kierując się do wyjścia. — I nie planuj niczego na jutro. Urządzamy kolację.

— A z jakiej okazji? — dziewczyna nie kryła zdziwienia.

— Niespodzianka — odrzekł tajemniczo. — Ale postaraj się, bo będziemy mieli gościa.

— Postarać?  A mama?!

— Mama musiała jednak wziąć ten jutrzejszy dyżur.

— To trzeba od razu mówić, że to JA mam przygotować tę kolację! — fuknęła rozeźlona.

— No już, nie dąsaj się. Przecież to nic takiego!

Lucy zabrakło słów. Miała ochotę zamordować ojca. Dusiła go rękoma na odległość, gdy tylko zamknął za sobą drzwi.

Ma utrzymać celujące oceny, chodzić do pracy i jeszcze przygotowywać kolacje dla jakiegoś buraka?! ... Jasne, że zrobi to wszystko. Jak zawsze. Już przywykła, że ktoś wiecznie układa jej plan życia, nawet nie siląc się, by uprzednio zapytać ją o zdanie. Nie oznaczało to jednak, że nie miała tego dość i zaczęła się zastanawiać, czy nie nadszedł czas, by tupnąć wreszcie nogą...

Od autora: Tak jak obiecałam: jest nowy rozdział, więc jest rekompensata za to, że tamten był dupny (chociaż niezawodna we wspieraniu mnie Agatha sądziła w komentarzu inaczej xD. Jeszcze raz dziękuję, kochana :*). I choć ten rozdział i tak nie jest jakiś wybitny, to wydaje mi się, że jest znacznie ciekawszy od poprzedniego. Też pisało mi się go o wiele łatwiej (wyskrobałam wszystko w jakieś dwie-trzy godzinki). Nad następnym będę musiała nieco posiedzieć, bo jak się domyślacie, będzie się działo, hehe, jednak powinnam się wyrobić do następnego weekendu ;).
I odnośnie tytułowej piosenki - tak, ona istnieje. I od razu wyjaśniam, że natrafiłam na nią jak Lucy w tym rozdziale, już po tym, jak wymyśliłam większość fabuły na to opowiadanie. Także no... Nie raz natrafia się na piosenki, które można sobie podłożyć do swoich przeżyć, czy coś w tym stylu, ale to ... Po prostu musiałam ją tu umieścić :'D.

No to tyle ode mnie. Do następnego, dziubki!